25° Anniversario del terremoto in Armenia

Della mia dolce Armenia di Yeghishe Charents (1920)

Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բա՜ռն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանուագ, լացակումած լա՜րն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բո՜յրը վառման,
Ու Նայիրեան աղջիկների հեզաճկուն պա՜րն եմ սիրում։

Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լի՜ճը լուսէ,
Արևն ամրան ու ձմեռուայ վիշապաձայն բու՜քը վսեմ,
Մթում կորած խրճիթների անհիւրընկալ պատե՜րը սև
Ու հնամեայ քաղաքների հազարամեայ քա՛րն եմ սիրում։

Ուր է՛լ լինեմ - չե՛մ մոռանայ ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանայ աղօթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արիւնաքամ վէրքերը մեր -
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - եա՛րն եմ սիրում։

Իմ կարօտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հէքեաթ չկայ․
Նարեկացու, Քուչակի պէս լուսապսակ ճակատ չկայ․
Աշխա՛րհ անցի՛ր, Արարատի նման ճերմակ գագա՜թ չկայ․
Ինչպէս անհաս փառքի ճամբայ՝ ես իմ Մասիս սա՛րն եմ սիրում։****
trad. Mario Verdone

Della mia dolce Armenia
amo la lingua che ha il sapore del sole,
la tragica voce e i lamenti dei bardi,
amo i fiori color del sangue,
l’intenso profumo delle rose
e le danze gentili delle figlie del Nairi.

Amo il cielo blu profondo,
le acque limpide e il lago luminoso,
il caldo sole d’estate e i gelidi venti d’inverno
che soffiano con voce di drago,
i muri tristi e neri delle capanne sperdute nel buio
e le pietre millenarie delle antiche città.

Ovunque vada non dimenticherò
le nostre canzoni che hanno voce di dolore
e i libri di pergamena pieni di preghiere e di pianti.
Malgrado le piaghe
che feriscono il mio cuore addolorato
la mia Armenia diletta, insanguinata, io canto.

Per il mio cuore ebbro d’amore
non c’è leggenda più fulgida,
non vi sono fonti più pure
di quelle dei nostri antichi cantori.

Va per il mondo: non c’è vetta bianca
come quella dell’Ararat.
Come strada di gloria irraggiungibile, io l’amo.

****

english

I love my sweet Armenia's word which is filled with the taste of sun,
I love our old lyre's melody from its mournful and weeping strings,
The vivacious fragrance of the blood-like flowers and the roses,
I love as well the graceful and agile dance of Nayirian girls.
I love as well our gloomy sky, our pure waters, luminous lake,
The summer's sun and the winter's sublime wind with a dragon's voice,
Also the black, unwelcoming walls of the huts lost in the dark,
And I love the thousand-year stone of the ancient cities as well.

No matter where I am yet I shall not forget our mournful songs,
Shall not forget our steel-lettered books which now have become prayers,
No matter how sharply they pierce my heart our wounds so soaked with blood,
Even then I love my orphaned and my bloodied, dear Armenia.

For my longing heart there is not, not even one another tale,
There's no brighter forehead than that of Kouchag and Naregatsi,
Pass the whole world, there's no summit as white as that of Ararat,
Like glory road, unreachable, I love as well my Mount Massis.