Sonnet - Սոնետ by Yeghishe Charents

Սոնետ

Ես ինչպե՞ս Ձեզ չսիրեմ։ — Դուք արվեստ եք ու հոգի։
Օ, կարելի՞ է արդյոք պրոֆիլը Ձեր չսիրել։
Ով երգ ունի իր սրտում ու սովոր է գեղեցկի՝
Նա պարտավոր է Ձեզ բյուր, հազար սոնետ նվիրել։

Դուք այնպես մե՜ղմ եք խոսում։ Երբ Դուք կարդում եք, տիկի՜ն,
Ձեր շրթունքները գունատ նմանվում են հասմիկի։
Եվ Ձեր աչքերը, գիտե՞ք, առանց ներքին կրակի,
Լուսաշող են՝ Ձեր կրծքի քարերի պես թանկագին։

Իսկ երբ ականջ եմ դնում ես Ձեր թեթև քայլերին —
Թվում է ինձ, թե նոքա տրիոլետներ2 են երգում

Եվ այդ երգով հմայված՝ սիրտս տխրում է լռին։
Եվ Դուք գիտե՞ք, որ սիրուց հիվանդացած իմ հոգում
Ես միշտ լսում եմ թեթև, թավ թրթիռներ ջութակի —
Երբ համբուրում եմ ես Ձեր բարակ մատներն ապակի։


Sonnet

To love you not? But how? You are art and soul!
Impossible it is - your profile I adore.
He, who melody and beauty has in store,
Will write you songs in thousands and galore.

You speak so softly,
When you read, dear lady,
Your wan lips seem jasmine,
And your eyes, you know, with no inner passion
Glitter and glisten in your chest-jewel's fashion.

When I halt to listen to the lightness in your striding,
So it feels that as if poems you are braiding,
Enchanted by which I go sad into hiding.

And, you know, in my heart fallen for your splendour,
I hear the cello play deeply and tender,
When I kiss your fingers - so fragile and slender.

 
Translated by Armine Grigoryan