Let us always remember ourselves, We are the civilization!

ԱԽՊԵՐՍ ՈՒ ԵՍ

Անօրէն թուրքն էր տիրել մայր հողին,

Ինչ սրտով պէտք է մտնենք անկողին,

Մամ ջան, չտխրես, շատ չմտածես,

Գնում ենք կռիւ ախպերս ու ես։

Մռայլ գիշեր է, նստած ենք փոսում,

Այստեղ քաջ հայի արիւնն է հոսում,

Եկել ենք կռիւ, կռւում ենք այսպէս

Խփում ենք թուրքին ախպերս ու ես:

Երբ լուսաբացին թուրքն է ներս սողում

Մեր սուր հարուածից աշխարհն է թնդում,

Ինչքան պէտք լինի կը կռուենք այսպէս՝

Հայ ազգի համար, ախպերս ու ես։

Էլ հետդարձ չկայ, կռիւ է սաստիկ,

Օրհնանքդ տու՛ր մեզ ու մի՛ լար մայրիկ:

Թէ մի օր կտրիդ զոյգ արծիւ տեսնես,

Էդ մեր հոգիքն են` ախպերս ու ես:

Մա՛մ ջան կը բացուեն դռները մեր գոց,

Ոսկի կը հագնի սեւ օրը հայոց...

Ու տուն կը դառնանք յաղթութեամբ էսպէս

Ծափով-ծիծաղով ախպերս ու ես:

Գուսան Տոտիկ (Աշոտ Բեգոյեան)