ՆԱՓՈԼԻ di ՀՐԱՆՏ ՆԱԶԱՐԵԱՆՑ

"Napule Bella, e chi te po scurda!..."
<<ԳԵՂԵՑԻԿ ՆԱՓՈԼԻ,ՈՎ ԿՐՆԱՅ ՄՈՌՆԱԼ ՔԵԶ...>>
                                                                                                                   Ժողովրդային հառաչ

Քու անծանօթ երկինքներուդ նորանշոյլ ծովին մեջ լոյս
ՈՒր լուսնկան դաշնօրէն լուռ ու կաթնորակ կը կաթկթի,
Եկայ Հոգիս մկրտելու,արդիական հոգիս անյոյս,
Պապելական անքուն հոգիս,քմահանճար արաբահիվսք,

Անբուժելի ձանձրիյթներու,պատրանքներու և վախելու,
Ատելութեան ու հեգնանքի անանուն մեծ Կաֆարնաում,
Հոգիիս մեջ մելամաղձոտ բայց լուսանդորր վայրկեաններով
Վայրի վարդեր ու ծիծաղներ որպէս կեանքի նոր սաստկութիվն'

Կը լուսանան ու կը ծաղկին,ու մշտանոր խոր ավիշով
Կը զինեն զիս, ո 'վ Նափօլի, անմահ սիրոյ աստեղատուն
Որ ըղձալիր արևելքին պէս լիութեանդ մեջ նախնական
Բոլոր գետերը կիրքերուս սիրոյդ ծովին մեջ կը կանչես,

Հո 'ն ուր լացավ Լէօփարտի, ահ,մերթ Եօրիք ու մերթ Համլէթ,
Պչրամատոյց Սօրէնթօյիդ շշնջալիր մենութեան ծոց,
Իր արիվնոտ յաղթանակը բարձրացուցած մինչև Աստուած,
Խաչուած սիրոյ փոքրիկ Յիսուս մահուան բաժակը պարպելով,

Հին դղեակներ, հին ավաններ, Սանթա Լուչիա, Փօզիլիբօ,
ՈՒրկէ անցավ անյիշատակ Ռէմպօ բոկոնտ ու վաչկատուն
Եվ ուր ինկավ դժբաղդ Գաթիվլն աստղերուդ մեջ արտասուելով
Սիրտին վէրքերը լայնաբաց, Լէսպեան անգութ չրթներուն տակ,

Ով Նափօլի, արևելեան ծուլանքներով ալեծփուն,
ՈՒր միամիտ ու Հանճարեղ կ 'երգէ այսօր Լածծարօնին,
Եվ ուր կեանքը արդար ծիծաղ մըն է անփոյթ ու Հարցական,
Աստղերուդ մեջ ես ընկղմած կ 'ըմպեմ սիրտիդ զուարթ գինին,

ՈՒ կը ժպտիմ ես կոյսերուդ, յիշատակովը Լէյլաին,
ՈՒմերթ կուլամ ես գողունի, երբ կօնտօլ մը թեթևասոյր,
Ծփուն քնար,իր երգին Հետ կ 'արթնցընէ վիշտ մ 'անանուն,
Վիշտ մ 'որ հազար կեանքեր ապրած իմ Թախիծիս կ 'եղբայրանայ,

Կը բարձրանայ Երգն անստոյգ, երգ սկեպտիկ ու մերթ տրտում.
<<Նավարկե 'նք միշտ, ով իմ հոգիս, որովհետև այս իրիկուն
Հազար փուշեր սիրտիս մխուած կը լացընեն արիվն արցունք,
Նավարկե 'նք միշտ,ինչ փոյթ եթէ ես կ 'արտասուեմ այս իրիկուն,
Ինչ փոյթ քեզի, սիրտի վէեք մը... կրկնուող նոյն հին պատմութեան,
Երթանք... երթանք... ալ չը դառնանք, ա 'լ չը դառնանք մենք վերստին,
Ցայգն է պայծառ, աստղերն միայն թող ունկընդրեն մեր տրտունջքին,
Ա 'հ, եթէ դուն հասկնայիր ցավս,ո 'վ քոյր, միմիայն դուն...
Նավարկենք միշտ, հեռու, հեռու ուր լուսնկան կը տժգունի,
Մինչև ծաղկին նորէն սիրտիս մեջ վէրքերէն նոր վարդենին...>>

                                                                              

Նափօլի, 25 յուն. 1916 
                                                                                 ՀՐԱՆՏ ՆԱԶԱՐԵԱՆԶ