Il Canto della Ragazza Italiana l'inno scritto da Mikael Nalbandian

Gli orizzonti garibaldini e l’epopea del Risorgimento italiano hanno trovato vasta eco anche nella regione caucasica con una poesia intitolata “Il Canto della Ragazza Italiana”, composta nel 1859 dallo scrittore armeno Mikael Nalbandian (in immagine), che costituisce ancora oggi il testo dell’inno nazionale della Repubblica Armena. Questi era un eminente scrittore classico del XIX secolo, democratico rivoluzionario, ardente combattente per la libertà, che cercò di educare il suo popolo, allora sottomesso al giogo della Russia zarista, con le idee della libertà e dell’indipendenza, che si conquistano solo combattendo, come fece Garibaldi con la spedizione dei Mille. Egli ebbe anche contatti in Italia con i Garibaldini, come testimoniato da corrispondenze epistolari. 

Le parole che qui riportiamo ci vengono proposte dalla rivista "2 Giugno", NUMERO UNICO A CURA DELLA SOCIETÀ CONSERVATRICE DEL CAPANNO GARIBALDI DI RAVENNA. 

La traduzione che qui proponiamo è stata eseguita dal prof. Grigor Ghazaryan, professore Associato di Lingua italiana presso l'Università Statale di Yerevan.

ԻՏԱԼԱՑԻ ԱՂՋԿԱ ԵՐԳԸ

«Մեր հայրենիք, թշվառ, անտեր,
Մեր թշնամուց ոտնակոխ,
Յուր որդիքը արդ գանչում է
Հանել յուր վրեժ, քեն ու ոխ»:
«Մեր հայրենիք շղթաներով
Այսքան տարի կապկապած,
Յուր քաջ որդոց սուրբ արյունով
Պիտի լինի ազատված»:
«Ահա՛, եղբայր, քեզ մի դրոշ,
Որ իմ ձեռքով գործեցի,
Գիշերները ես քուն չեղա,
Արտասուքով լվացի»։
«Նայի՛ր նորան, երեք գունով,
Նվիրական մեր նշան,
Թո՛ղ փողփողի թշնամու դեմ,
Թո՛ղ կործանվի Ավստրիան»:
«Ինչքան կին մարդ, մի թույլ էակ,
Պատերազմի գործերում
Կարե օգնել յուր եղբորը,
Զանց չարեցի քո սիրուն»:
«Ահա՛ իմ գործ, ահա՛ դրոշ,
Շուտ ձի հեծի՛ր քաջի պես,
Գնա՛ փրկել մեր հայրենիք,
Պատերազմի վառ հանդես»:
«Ամենայն տեղ մահը մի է,
Մարդ մի անգամ պիտ մեռնե.
Բայց երանի՜, որ յուր ազգին
Ազատությամբ կը զոհվի»:
«Գնա՛, եղբայր, աստված քեզ հետ,
Ազգի սերը քաջալեր,
Գնա՛, թեև չեմ կարող գալ,
Բայց իմ հոգին քեզ ընկեր»:
«Գնա՛ մեռիր դու քաջի պես,
Թող չտեսնե թշնամին
Քո թիկունքը, թող նա չասե
Թե վատ է իտալացին»:
Ասաց տվեց օրիորդը
Յուր եղբորը մի դրոշ,
Մետաքսից էր, ազնիվ գործած,
Ուր երեք գույն կան որոշ:
Եղբայրն առավ և ողջունեց
Յուր սիրական քնքուշ քույր,
Առավ զենքը, սուր, հրացան,
Հեծավ յուր ձին սևաթույր:
— Քույրի՜կ, — գանչեց քաջ պատանին, -
Մնա՛ս բարյավ, սիրական,
Այս դրոշակին պիտի նայի
Ամբողջ բանակն իտալյան:
Նա սո՛ւրբ է ինձ, երբ մկրտված
Արտասուքով ու կնքած,
Դու հանձնեցիր ինձ հիշատակ,
Հայրենիքի նվիրված:
Թե մեռանիմ, դու մի՛ սգար,
Իմացի՛ր որ տարեցի
Դեպի մահու արքայություն
Իմ հետ քանի թշնամի:
Ասաց, վազեց դեպի հանդես
Ավստրիացոց հանդիման,
Յուր արյունով գնել հավերժ
Ազատություն իտալիան:
Ո՛հ, իմ սիրտը կտրատվում է
Տեսանելով այսպես սեր
Դեպի թշվառ մի հայրենիք,
Որ ոտնակոխ եղած էր:
Սորա կեսը, կեսի կեսը,
Գեթ երևեր մեր ազգում.
Բայց մեր կանայք ո՜ւր Եղիշե,
Ո՜ւր մեր տիկնայք փափկասուն:
Ո՛հ արտասուք ինձ խեղդում են,
Այլ չեմ կարող բան խոսել.
Չէ՛ թշվառ չէ Իտալիան,
Եթե կանայք այսպես են:

nella traduzione di 

Grigor Ghazaryan