Zartir Vortyag - ԶԻՆՈՒՈՐԻ ՄՕՐ ԵՐԳԸ
autore: Պ. Վ. Նաթանեան
Զարթի՛ր, որդեակ, ուշ բեր, վեր կաց,
Պատերազմի փողն հնչեց,
Զարթի՛ր, գոչեց ձայնն հայրենեաց,
Կենաց, մահու ժամ հընչեց:
Պատրաստել եմ քո զէնքերը,
Ահա գըլխիդ վերեւ կան,
Ինչպէս երբեմն քո գրքերը,
Երբ կ’երթայիր վարժարան:
Ելի՛ր կապեմ սուրը մէջքիդ,
Ասպար կապեմ քո ուսէդ,
Եւ սուրբ դրօշակն հայրենիքիդ
Թող ծածանի աջ թեւէդ:
Մի՞թէ դուն չես յիշեր, երբոր
Գըրիչ ու թուղթ տուի քեզ,
Փոխան դոցա, ըսի, մի օր
Ուրիշ բաներ կու տամ քեզ:
Փոխան գրքիդ ահա սուրեր,
Փոխան թղթի կռուի դաշտ,
Գնա՛ մեռիր ազգիդ համար,
Թող մայր - երկիրդ ապրի հաշտ:
Գըրչով ուսար ազգ, հայրենիք,
Գընա՛ սուրով փրկել զայն,
Մեր հայրենեաց վըշտաց հերի՛ք
Չըսաւ աշխարհը համայն:
Մեր հայրենեաց թշուառութիւն
Երկրիս վրայ մարդ չունի:
Մեր խեղճութեան կարեկցութիւն
Երկրիս վրայ մարդ չունի:
Գնա՛, որդեակ, այս սեւ չարիք,
Խեղդեց շունչը քո ազգի,
Գնա՛ փրկել քո հայրենիք,
Թէ ոչ՝ ինչո՞ւ ծնայ քեզ:
Քանի՜ տարի կերակրեցի,
Մինչ հասակըդ այդ առիր,
Բարձր հասկիդ մայրդ մեռնի,
Դուն ալ քո ազգիդ մեռիր:
Դո՛ւ հայրենեաց սեղանին զոհ,
Մարտի՛ր, որդեակ, ժամ հասաւ,
Երկինք ու ազգ յայդ մընան գոհ,
Մայրդ ալ վասն այդ քեզ ծընաւ:
Յառա՜ջ, որդեակ, ահա կ’երթան
Քու ընկերներդ բիւրաւոր,
Որպէս ընկեր դպրոցական,
Քաղցր է ընկեր կռուարար:
Յառա՜ջ, որդեակ, ի մարտ անմահ
Տո՛ւր անվախ կուրծք ու ճակատ,
Հոգ չէ թէ քեզ կը գտնէ մահ,
Զի յայնժամ է ազգն ազատ:
Պատերազմի փողն հնչեց,
Զարթի՛ր, գոչեց ձայնն հայրենեաց,
Կենաց, մահու ժամ հընչեց:
Պատրաստել եմ քո զէնքերը,
Ահա գըլխիդ վերեւ կան,
Ինչպէս երբեմն քո գրքերը,
Երբ կ’երթայիր վարժարան:
Ելի՛ր կապեմ սուրը մէջքիդ,
Ասպար կապեմ քո ուսէդ,
Եւ սուրբ դրօշակն հայրենիքիդ
Թող ծածանի աջ թեւէդ:
Մի՞թէ դուն չես յիշեր, երբոր
Գըրիչ ու թուղթ տուի քեզ,
Փոխան դոցա, ըսի, մի օր
Ուրիշ բաներ կու տամ քեզ:
Փոխան գրքիդ ահա սուրեր,
Փոխան թղթի կռուի դաշտ,
Գնա՛ մեռիր ազգիդ համար,
Թող մայր - երկիրդ ապրի հաշտ:
Գըրչով ուսար ազգ, հայրենիք,
Գընա՛ սուրով փրկել զայն,
Մեր հայրենեաց վըշտաց հերի՛ք
Չըսաւ աշխարհը համայն:
Մեր հայրենեաց թշուառութիւն
Երկրիս վրայ մարդ չունի:
Մեր խեղճութեան կարեկցութիւն
Երկրիս վրայ մարդ չունի:
Գնա՛, որդեակ, այս սեւ չարիք,
Խեղդեց շունչը քո ազգի,
Գնա՛ փրկել քո հայրենիք,
Թէ ոչ՝ ինչո՞ւ ծնայ քեզ:
Քանի՜ տարի կերակրեցի,
Մինչ հասակըդ այդ առիր,
Բարձր հասկիդ մայրդ մեռնի,
Դուն ալ քո ազգիդ մեռիր:
Դո՛ւ հայրենեաց սեղանին զոհ,
Մարտի՛ր, որդեակ, ժամ հասաւ,
Երկինք ու ազգ յայդ մընան գոհ,
Մայրդ ալ վասն այդ քեզ ծընաւ:
Յառա՜ջ, որդեակ, ահա կ’երթան
Քու ընկերներդ բիւրաւոր,
Որպէս ընկեր դպրոցական,
Քաղցր է ընկեր կռուարար:
Յառա՜ջ, որդեակ, ի մարտ անմահ
Տո՛ւր անվախ կուրծք ու ճակատ,
Հոգ չէ թէ քեզ կը գտնէ մահ,
Զի յայնժամ է ազգն ազատ:
